hoezo een kort dagje???

Lieve allemaal!

Gisteren was echt weer een van die dagen dat je je gewoon maar mee moet laten varen op de stroom!
Het begon prachtig op tijd en we lagen zelfs voor op schema!
Daarna liep alles een beetje anders dan gepland: het begon al in de wachtkamer voor de MRI : dat duurde vrij lang( we zaten al ruim een uur te wachten)...toen mochten we( Niels en Judith) mee: de deur door : daar bleek de volgende wachtruimte te zijn..ha ha: op die manier heb je niet in de gaten dat je weer zit te wachten!
Toen kreeg Niels een IV( een infuusslangetje waar later tijdens de test contrastvloeistof door werd ingespoten).
Niels doet nooit moeilijk met prikken, en hij klaagt nooit, maar deze keer werd zijn geduld wel op de proef gesteld hoor!Het lukte helaas pas de derde keer!
Ik was echt reuze trots op hem: hij bleef gewoon dapper en mopperde niet een keer!
De zuster vond hem een echte kei!
Gelukkig had Niels een game-boy gekregen van de zuster om tijdens het eten mee te spelen: dus hij vermaakte zich prima.
Daarna mochten we mee naar binnen: voor de MRI.
Niels kon een filmpje kijken dat we zelf hadden meegebracht, en ik zat bij hem in de kamer.
Hij moest heel stil blijven liggen, hoelang het duurde weet ik niet, maar we kwamen pas om half drie naar buiten!!
Nield deed het erg goed!Telkens als er een foto werd gemaakt, kwam er een heel luide toon, maar Niels verblikt of verbloost niet hoor!

Op weg naar de MRI-kamer kwam Dr. Wong nog even nar mij toe met een uitnodiging voor een feestje ter gelegenheid van de opening van het neuromusculair centrum in dit ziekenhuis: we moesten ook komen!!
Okee...moet je altijd doen, dachten wij!
Onderweg na de MRI, met een razende honger natuurlijk!!!, zagen we in de cafetaria een bekend gezicht...maar wie was het ook alweer?
Het bleek Mrs. Furlong te zijn, de President van de Amerikaanse Parent Project-organisatie.
Ze zag ons (en wist al van Dr. Wong dat er mensen uit Nederland waren) en zag direct aan de rolstoel dat we niet van hier waren( dat kennen ze hier niet : van die mooie wielplaten).
Ze kwam bij ons zitten en wow: het was alsof we elkaar al lang kenden: we hebben de hele middag zitten praten, ondertussen kwamen er ook andere mensen bij zitten; het was heel bijzonder!
Daarna was het tijd om naar de opening te gaan.
Eten, drinken...we mochten alles pakken en ondertussen stelde Dr. Wong ons voor aan een aantal mesen: de directeur, haar baas en allerlei mensen die we kenden van naam, maar nog nooit gezien hadden.
Het was werkelijk hartverwarmend:iedereen zo aardig en belangstellend: geweldig!
Uiteindelijk waren we dus pas om 20.00 uur thuis, na een werkelijk heel bijzondere dag!!!
Veel langer dan we gedacht hadden, maar ongelooflijk dat we dit allemaal mee mochten maken!!

Inmiddels is het donderdag, tijdens de lunch en we hebben weer een zinvolle ochtend achter de rug, met een fysiotherapeut, een genetica-expert, een voedingsdeskundige...en iemand van de muscular dystrophy- association.
We vervelen ons dus niet, maar het gaat prima!!
Het is heel fijn dat iedereen zo aardig is!En vooral ook erg toegankelijk!

Liefs voor jullie allemaal!

Van Niels de speciale groeten aan iedereen die hem schrijft: hij geniet van jullie berichtjes!

Ook voor Max is het super dat er berichtjes voor hem komen!
Hartstikke bedankt namens Max!